Sposób na zredukowanie szkodliwości nanorurek

Nanorurki do badań błon biologicznych

Wykorzystanie w przemyśle nanorurek do wytwarzania różnych materiałów budzi obawę ze względu na podobieństwo ich rozmiaru do włókien azbestu. Dzięki badaniom naukowym prowadzonym na University College London wiemy, że toksyczność nanorurek można znacznie zredukować modyfikując ich powierzchnię.

Nanorurki węglowe opisane pierwszy raz przez naukowców w latach 90-tych ubiegłego wieku składają się wyłącznie z atomów węgla ułożonych w formę pustych w środku rurek o średnicy kilku nanometrów. Jednym z potencjalnych zastosowań tych materiałów są „nanoigły", którymi można by było transportować leki do cytoplazmy komórek.

Zanim nanorurki wejdą do masowej produkcji konieczne jest zminimalizowanie ich wpływu na zdrowie, a wpływ ten może być negatywny, jak pokazują wykonane w 2008 r. badania, w których wykazano możliwość ich długotrwałego tkwienia w organizmie człowieka oraz wpływ na zwiększenie ryzyka zachorowania.

Naukowcy z UCL doszli do wniosku, że tylko za pomocą reakcji chemicznej skracającej nanorurki, a następnie stabilnemu rozproszeniu ich w płynach biologicznych tak, aby nie dochodziło do ich agregacji, może prowadzić do tego, że nanorurki będą bezpiecznym materiałem. Jedną z takich substancji, która reaguje z nanorurkami i zmniejsza ich szkodliwość jest glikol trietylenowy.

(pj)