Rodnik amonu jak atom sodu

Rodnik amonu jak atom sodu

Rodnik amonu o ładunku obojętnym zachowuje się jak metale alkaliczne. Jeśli wziąć pod uwagę jego elektroujemność która może być przekazywana za atomu na atom jego cechy są podobne do atomu sodu – stwierdzono na podstawie obliczeń dokonanych przez zespół naukowców z Wielkiej Brytanii i USA.

Elektroujemność jest jedną z podstawowych właściwości atomów rozpatrywanych przez chemików – mówi ona o zdolności atomu do przyciągania elektronów od innych atomów, a więc tworzenia wiązań chemicznych. Elektroujemność danego atomu może być modyfikowana przez zmianę otaczających atomów – najbardziej widoczne jest to w związkach aromatycznych, gdzie wprowadzenie jednego podstawnika o danej elektroujemności modyfikuje elektroujemności pozostałych miejsc przyłączenia podstawników.

Maciej Gutowski i Alexander Whitesied Heriot-Watt University i Sotiris Xantheas z Pacific Northwest National Laboratory obliczyli elektroujemność amonu w kompleksach binarnych. W szczególności pracowali oni na kompleksach amonu z astatyną i kilkoma wodorkami boru, czyli analogami prostych soli metali alkalicznych. Okazało się, że elektroujemność jest bardzo podobna do metali alkalicznych – amon przypomina atom sodu w zakresie potencjału jonizacji i powinowactwa elektronowego. W dodatku elektroujemność amonu jest duża w stosunku do wielkości cząsteczki. W większości środowisk chemicznych obojętny rodnik amonu przez swoją niską elektroujemność szybko oddaje elektron i przekształca się do jonu amonu NH4+.

Wspomniany zespół naukowców zbadał również właściwości cząsteczkowe rodnika amonu takie jak anizotropia kątowa, relaksacja geometryczna oraz reaktywność – właściwości, które odróżniają jego zachowanie od właściwości „atomowych”. Okazało się że z obliczeń wynika, że amon jest bardzo podobny do metali alkalicznych i również jego elektroujemność może „przenosić się” i wpływać na reaktywność potencjalnych podstawników, które mogłyby się przyłączyć do danej cząsteczki.

Prace naukowe Gutowskiego i Whitesieda mogą być rozszerzone o badania właściwości innych rodników takich jak np. rodnik cyjankowy – CN, mogący być rozważany jako pseudoatom z grupy halogenków.

(pj)