Podstawa to właściwe połączenia

Głęboka stymulacja mózgu

Współpracując z kolegami z Harvardu i Würzburga, naukowcy z Uniwersytetu Medycznego w Berlinie badali użycie głębokiej stymulacji mózgu w leczeniu osób z chorobą Parkinsona w celu optymalizacji jego efektów. Mianowicie, ustalali oni, który region musi zostać podłączony do elektrody, aby rezultaty były jak najlepsze.

Naukowcy znaleźli sposób na użycie połączeń w mózgu od określenia optymalnego sposobu leczenia choroby Parkinsona. Wyniki ich badań zostały opublikowane w Annals Neurology.

Głęboka stymulacja mózgu (DBS) jest uznaną metodą leczenia tej choroby i prowadzi do polepszenia funkcji motorycznych poddanych jej osób oraz jakości ich życia. Dzięki umieszczeniu niewielkich elektrod w strukturach mózgowych można ulżyć takim objawom jak ograniczenie ruchów, sztywność mięśni czy drżenie. Wiele jednak zależy od właściwego umiejscowienia elektrod.

Można zaobserwować charakterystyczne wzory połączeń między stymulatorem a obszarem w jego pobliżu. „Optymalnie ułożony neurostymulator pozbywa się pewnego profilu połączeń" - wyjaśnia dr Andreas Horn, naukowiec biorący udział w badaniach. „Dobre efekty leczenia zależą ściśle od istnienia silnych połączeń między elektrodą DBS a obszarami w płatach czołowych mózgu, jak np. dodatkowe pole ruchowe". Zależność ta nie była wcześniej znana.

Naukowcy wykazali także, że łączność elektrody może posłużyć do przewidzenia jak dalece zniesione będą mogły być ograniczenia ruchowe pacjenta. Osiągnęli to, wykorzystując specjalną metodę lokalizacji elektrod, która bazuje na mapach połączeń w mózgu. Zostały one opracowane we współpracy z Uniwersytetem Medycznym w Harvardzie.

Naukowcy użyli zdjęć rezonansu magnetycznego ponad 1000 osób i na tej podstawie stworzyli mapę połączeń przeciętnego ludzkiego mózgu. Dzięki temu możliwe stało się określenie profilu połączeń dla jakiejkolwiek elektrody DBS.

Badacze nie zamierzają jednak osiąść na laurach. Planują stworzyć dostosowaną do każdego pacjenta, niemal „szytą na miarę" metodę stymulacji mózgu. Jest to wykonalne, ponieważ z użyciem rezonansu magnetycznego można określić indywidualne dla każdego pacjenta profile połączeń, zanim przejdzie on zabieg stymulacji.

„Jesteśmy teraz na etapie tworzenia złożonej procedury stymulacji opartej na profilach łączności, która następnie będzie musiała przejść dalsze badania w celu jej uznania." Dzięki niej w przyszłości stanie się możliwe przeprowadzenie komputerowej symulacji zanim zabiegowi zostanie poddany konkretny pacjent.

(KB)