XVII-wieczna dżuma na celowniku

XVII-wieczna dżuma na celowniku

Trwająca półtora roku wielka zaraza w Londynie w latach 1665-1666 pochłonęła blisko 100 000 ofiar. Po latach udało się zidentyfikować jej konkretny szczep, którym okazał się być Yersinia pestis. Dzięki identyfikacji uda się rzucić światło na historię zarazy, co pozwoli w przyszłości radzić sobie z podobnymi epidemiami.

Wyizolowany materiał genetyczny Yersinia pestis znaleziono u 5 z 42 osób, których ciała znaleziono w Bedlam Burial Ground. W ramach wieloletniego projektu przebadano aż 3300 szkieletów ludzkich ciał. Po raz pierwszy udało się na niego natrafić w miazdze zęba jednego z nich. Przetrwać tak długi czas pozwoliła mu naturalna ochrona ze szkliwa.

Dalsze badania naukowców zostaną zogniskowane na historii osób, które nie poradziły sobie z zarazą. Naukowcy mają nadzieję dowiedzieć się, na przykład czym się żywiły, a także czy mieszkały w Londynie czy były tylko osobami przejezdnymi. Jednak przede wszystkim badaczy interesuje, dlaczego dawne szczepy dżumy były tak śmiercionośne, ponieważ Yersinia pestis nie jest obecnie w takim stopniu niebezpieczna. Jedna z hipotez zakłada, że za śmiertelność odpowiadał ogólny zły stan zdrowia ludzi w XVII wieku.

Wielka zaraz w Londynie miała miejsce ok. 300 lat po Czarnej Śmierci, która zdziesiątkowała miliony ludzi w całej Europie.

(rr)